UNIDAD ASOCIADA "SISTEMAS AGROFORESTALES": ESTACIÓN FITOPATOLÓXICA DO AREEIRO - MISIÓN BIOLÓGICA DE GALICIA |
||||
Inicio » Publicacións » Artículos en Revistas Científicas e Divulgativas » 2009 |
|
Diversity of
vegetative compatibility types, mating types and occurrence of hypovirulence in
Cryphonectria parasitica populations in NW Spain IVth International Chestnut Symposium. Acta Hort. 844, ISHS 2009 Pax: 381-386 |
O. Aguín¹, D. Montenegro¹, M.J. Sainz², M. Hermida¹ and J.P. Mansilla¹ ¹Estación Fitopatolóxica do Areeiro. Deputación de Pontevedra. Subida a la Robleda s/n, E-36153 Pontevedra, Spain. efa@efa-dip.org ²Departamento de Producción Vegetal. Universidad de Santiago de Compostela, Campus Universitario, E-27002 Lugo, Spain. E-mail: mjsainz@lugo.usc.es RESUMO: O cancro do
castiñeiro, causado por Cryphonectria parasitica, é unha
enfermidade amplamente estendida nos sotos de todo o mundo. As únicas
perspectivas para o seu control baséanse no coñecemento das
características das poboacións do fungo nas zonas afectadas e na
introdución de cepas hipovirulentas. Neste traballo levouse a cabo unha
prospección para estudar a bioloxía das poboacións de
C. parasitica en sotos das provincias de Lugo e Ourense, determinando a
diversidade dos grupos de compatibilidade vexetativa (VC), diversidade de tipos
de compatibilidade sexual (mating types), e presenza de cepas
hipovirulentas. Determináronse un total de 612 illados, dos cales a
meirande parte mostraron un fenotipo virulento. Só catro deles,
procedentes da provincia de Lugo, mostraron a presenza de dsRNA,
característico da hipovirulencia. A caracterización molecular do
hipovirus destes illados determinou que pertencían ao subtipo E do
Cryphonectria hypovirus tipo 1 (CHV1-E). A diversidade de tipos de
compatibilidade vexetativa foi moi baixa. Unicamente se determinaron 9 tipos
vc, e solo cinco deles estaban presentes en ambas as dúas provincias.
Catro deles eran compatibles cos grupos de referencia europeos (EU1, EU9, EU66
e EU72), e os outros cinco correspondíanse con tipos detectados
unicamente ata o momento no Noroeste da Península Ibérica
(E1-EU5). Os tipos vc predominates en ambas as dúas poboacións
foron E1, E2 e E3, presentes en 97% dos illados. Dúas cepas
hipovirulentes foron compatibles co tipo vc E1, unha con E2 e outra con E3. O
estudio|estudo dos mating types determinou que o idiomorfo MAT-1 era
predominante en ambas as dúas poboacións. A súa
reprodución principalmente asexual, o baixo índice de diversidade
de tipos de compatibilidade vexetativa e a detección de cepas
hipovirulentas compatibles cos tipos vc predominantes constitúen
factores que favorecen a aplicación dun programa de control
biolóxico nos sotos afectados do NO de
España. |
|
|
Selection of
Castanea sativa Mill. for Resistance to Phytophthora cinnamomi:
Testing of Selected Clones. IVth International Chestnut Symposium. Acta Hort. 844, ISHS 2009 Pax: 395-403 |
B. Cuenca¹, M.R. Fernández¹, L. Ocaña¹, C. Salinero², C. Pintos², J.P. Mansilla² and C. Rial² ¹TRAGSA Departamento de Mejora Agroforestal. Crta. Maceda-Valdrey, km.2. 32700 Maceda. Ourense. Spain. bcuenca@tragsa.es ²Estación Fitopatolóxica do Areeiro (Diputación de Pontevedra), Subida a la Robleda s/n. 36153 Pontevedra. efa@efa-dip.org RESUMO: Entre os anos
2000 e 2005, TRAGSA levou a cabo un proxecto EUREKA financiado polo goberno de
España, que tiña por obxecto a realización dunha mostraxe
exhaustiva de árbores de Castanea sativa en Galicia. Para iso,
utilizouse o Terceiro Inventario Forestal Nacional e o Mapa Forestal, marcando
aquelas zonas gravemente afectadas pola tinta do castiñeiro, nas que o
castiñeiro era a primeira ou segunda especie. Seleccionáronse 206
árbores en 18.808,84 ha en zonas de regresión 1 e 2 de Bouhier.
Estes clons establecéronse para a súa propagación in
vitro (Cuenca et al, 2005), ademais realizáronse ensaios de
resistencia mediante a inoculación da enfermidade en brotes escindidos
de material adulto (Robin et al, 2006). Os resultados dos ensaios non foron
repetitivos, posiblemente debido á variabilidade na condición
fisiolóxica do material de campo. Por esta razón, o momento de
aclimatación das plantas in vitro exercía unha importante
influencia no resultado da inoculación na raíz, xa que todos os
clons do ensaio que se inoculaban durante primavera ou principios do
verán morrían nunha porcentaxe maior que aqueles nos que o ensaio
se realizaba a finais do verán. Dos 18 clons analizados de maio a
xuño, 3 deles sobreviviron nunha porcentaxe superior ao 75%, e un deles
non presentaba síntomas de tinta. Cando se realizaba o ensaio dos clons
in vitro, todos os explantos morrían. Parece que existe unha
relación importante entre a resistencia e o momento en que se expresan
os síntomas in vitro, polo que canto máis resistente
é un clon, máis tempo tarda en morrer. A caracterización
molecular por SSRs (Yamamoto et al., 2003) para aqueles clons que presentan
estruturas de resistencia permitirá coñecer se estes son
xenotipos puros de sativa ou se a resistencia se debe á presenza de
alelos asiáticos. |
|
|
Coleópteros
xilófagos asociados a las masas de Pinus pinaster aiton de
Galicia. Estudio comparativo 2005-2008 BOLETÍN DE SANIDAD VEGETAL Volumen 35 Nº4 2009 4º Trimestre Pax:571-580 |
R. Pérez-Otero, R. Nicolás, A. B. Castro-García, J. P. Mansilla Estación Fitopatolóxica do Areeiro. Subida a la Robleda s/n. 36153 Pontevedra RESUMO: Neste traballo
reflíctense as capturas de insectos xilófagos recollidos en
trampas Lindgren en piñeirais de piñeiro marítimo da C.A.
de Galicia durante os anos 2005 a 2008. Analízanse as especies
principais, a súa distribución por provincia e ano, e
tamén a presenza de depredadores. Obsérvase ao longo do estudo
unha importante diversidade de Scolytidae (34 especies), e menor de
Cerambicydae e doutras familias xilófagas. En xeral, as capturas
totais dependen do número de trampas instaladas e da súa
localización, pero en valores medios obsérvase un incremento de
insectos recollidos tras os incendios que asolaron a Comunidade en 2006,
así como un aumento paralelo nas capturas e diversidade do complexo de
depredadores asociados. |
|
Materias activas
registradas en camelia en Europa PARTE I: ACARICIDAS E INSECTICIDAS Publicación de la Sociedad Española de la Camelia Nº14 Xuño 2009 Pax:27-31 |
|
Pérez Otero, Rosa; Gago García, Javier; Mansilla Vázquez, J. Pedro Estación Fitopatolóxica do Areeiro. Subida a la Robleda s/n. 36153 Pontevedra RESUMO: A utilización de produtos fitosanitarios para o control de pragas e enfermidades é un método de loita habitual fronte os parasitos que poden atacar a calquera vexetal cultivado. Porén, en ocasións descoñécese cales son as substancias máis eficaces, cales as rexistradas para cada especie e cales se encontran dispoñibles no mercado. Neste traballo reflíctense as materias activas acaricidas e insecticidas rexistradas neste momento en España, Alemaña e Italia especificamente para camelia, a súa situación segundo a Directiva 91/414 CEE relativa á comercialización de produtos fitosanitarios, e os axentes que controlan. |
|
|
Aplicación de
técnicas de polinización de apoyo para mejorar el calibre del
kiwi Revista de Fruticultura, Nº1 Setembro - Outubro 2009 |
M.C. Salinero¹, P. Piñón¹, M.J. Sainz², M.V. Andrés³ ¹ Deputación de Pontevedra. Estación Fitopatolóxica do Areeiro. www.efa-dip.org ² Departamento Producción Vexetal. Universidad de Santiago de Compostela ³ Agroseguro. www.agroseguro.es RESUMO: Aínda
que a demanda do froito de Actinidia é elevada na actualidade, a
oferta aumenta progresivamente e a competencia obriga a conseguir unha elevada
produción de froitos de calibre homoxéneo, por enriba dos 100
gramos de peso, sempre mantendo as propiedades organolépticas sen perder
o cualificativo de froito san de tipo ecolóxico. O tamaño final
do froito está relacionado cunha correcta polinización.
Demostrouse que o máximo número de sementes obtense só
cando se deposita un número extremadamente alto de grans de pole nas
superficies estigmáticas (Hopping e Hacking, 1983), un froito de 100 g.
contén de 1000 a 1500 sementes. Para mellorar o calibre,
realízanse melloras nos métodos de manexo da explotación e
formúlase como vía complementaria a achega de pole no momento
necesario procedente doutras explotacións e tamén a
realización de diversos métodos que impliquen mobilidade do pole
propio da explotación. O obxectivo deste traballo foi estudar os efectos
de varias técnicas de polinización para mellorar o calibre do
froito de cultivar Hayward en plantacións comerciais de
kiwi. |
|
1317 | |
First Report of
Cylindrocladium buxicola on Buxus sempervirens in
Spain Plant Disease Xuño 2009, Volume 93 Pax: 670 |
|
C. Pintos Varela, B. González Penalta, J. P. Mansilla Vázquez, O. Aguín Casal Estación Fitopatolóxica do Areeiro, Subida a la Robleda s/n, 36153 Pontevedra, España. RESUMO: Cylindrocladium buxicola Henricot,incluído na lista de alerta da EPPO ata novembro de 2008, ocasiona unha perigosa enfermidade foliar en Buxus spp. rexistrada en varios países europeos e en Nova Zelandia (3,4). Buxus sempervirens L. (buxo común) é unha das plantas ornamentais máis antigas de Europa. En setembro de 2008, recibimos 10 plantas en maceta de 2 a 3 anos de B. sempervirens cv. Suffruticosa dun viveiro galego (noroeste de España) no que un 60% das plantas estaban afectadas e presentaban defoliación. As plantas enfermas mostraban manchas escuras de cor marrón a negruzco nas follas e franxas negras no talo (3,4). Para inducir a esporulación, as follas enfermas e os anacos de talos se incubaron en cámaras húmidas a 22ºC. Obtívose unha sp. de Cylindrocladium. Colocáronse en placas de agar de folla de caravel baixo luz próxima á luz UV a 25ºC durante 7 días (1,3). As macroconidioforas conteñen un estipe, unha extensión do estipe, unha vesícula terminal, unha extensión da vesícula, unha vasícula terminal, e unha disposición penicilada de ramificacións fértiles (2). A extensión do estipe era septada, hialina, e de 90 a 165 x 2 a 4,5 µm (a partir da póla primaria ata a punta da vesícula) (1) que termina nunha vesícula elipsoide (de 6 a 11 µm de diámetro) cun ápice papilado. A parte máis ancha da vesícula atopábase por encima do medio. As pólas primarias eran principalmente aceptadas ou unha septada (de 12 a 35 x 3 a 6 µm), as pólas secundarias eran aseptadas (de 11 a 21 x 3 a 6 µm), e as pólas terciarias non son comúns. Cada unha das pólas terminais produciu de dúas a cinco fiálidas (de 9 a 20 x 2,5 a 5 µm) reniformes e aceptadas. As conidias eran cilíndricas, rectas e unha septada (de 56 a 35 x 3 a 6 µm). As clamidosporas presentaban unha cor marrón escuro e agregábanse para formar microesclerocios. As temperaturas cardinais de illados de Cylindrocladium nun 2% de agar de extracto de malta variaban entre os 7 e 28ºC (cun óptimo de 25ºC). O extremo 5' do xene da beta-tubulina se amplificou mediante os primers T1 e Bt2b (3), e os produtos da PCR secuenciáronse directamente e depositáronse no GenBank (número de acceso FJ696535). A comparación da secuencia con outras dispoñibles no GenBank mostrou un 100% de homoloxía con aqueles previamente identificados como C. buxicola (números de acceso AI078123 e AI078118). A patoxenicidade dun illado representativo confirmouse mediante a inoculación de talos e follas de catro plantas de 3 a 4 anos de B. sempervirens cv. Suffruticosa. As follas se inocularon mediante a pulverización dunha suspensión de esporas do fungo (1 x 106 conidias por ml). Para os talos, anacos de agar de cultivos dunha semana cultivados en agar de extracto de malta colocáronse e selaron con Parafilm. Como control, se inocularon catro plantas con agar de malta e auga destilada. As plantas se incubaron a 22ºC e a 95% de humidade. 4 días logo da inoculación apareceron síntomas idénticos aos anteriormente descritos. C. buxicola foi reillado das plantas inoculadas pero non dos controis. Baseándonos nas características morfolóxicas e fisiolóxicas, a patoxenicidade e a secuenciación de ADN do xene da beta-tubulina, os illados obtidos de B. sempervirens foron identificados como C. buxicola (3). Segundo os nosos datos, esta é a primeira detección de C. buxicola on B. sempervirensen España. |
|
Fusarium
circinatum Nirenberg & O´Donell: TELEOMORFO Gibberella
circinata Forestra Pax: 9-11 |
|
C. Pintos Varela, B. González Penalta, J. P. Mansilla Vázquez, O. Aguín Casal Estación Fitopatolóxica do Areeiro, Subida a la Robleda s/n, 36153 Pontevedra, España. RESUMO: O chancro resinoso dos piñeiros ("pitch canker") é unha grave enfermidade causada polo fungo Fusarium circinatum que afecta a diferentes especies de piñeiro, fundamentalmente Pinus radiata, Pinus sylvestris, Pinus pinaster, Pinus pinea e Pinus canariensis, e a Pseudotsuga menziessi. A enfermidade foi primeiramente observada no ano 1946 en Carolina do Norte, estendéndose rapidamente cara a outros estados de EE.UU. En 1996, o fungo foi identificado en California, onde acada actualmente proporcións epidémicas, afectando principalmente a Pinus radiata. Ata o de agora, a enfermidade detectouse en México, EE.UU., Xapón, Iraq, Sudáfrica, Chile, España e Haití. |
|
|
Reflejo en la Vid
(Vitis vinifera L. ) var. Albariño de las Modificaciones
Inducidas tras el Encalado de un Suelo Alumínico Presente y futuro de la Nutrición Mineral de las Plantas Pax: 1.029 - 1.041 |
M.J. Lema1; M. Tubio2; R. Freijido; P. Rodríguez 1 Estación Fitopatolóxica do Areeiro, Subida a la Robleda s/n, 36153 Pontevedra, España. mse@efa-dip.org 2 Viticultores Martín Códax SCG. Burgáns, 91. Vilariño. 36633. Cambados. PO RESUMO: O cultivo da
vide var. Albariño representativa da D.O. Rías Baixas
caracterízase polo seu desenvolvemento en solos ácidos. Este
traballo exponse co obxectivo de valorar a evolución dun solo natural
ácido recentemente transformado para a vide e profundar na
composición foliar como ferramenta de diagnóstico da
nutrición. Controlouse a resposta ao achegue de tres produtos que
aportan cal en termos de evolución de diversos parámetros de
fertilidade. Por outra banda, determinouse a composición nutricional de
limbos e pecíolos no callado e na cora; estes resultados
comparáronse cos obtidos en seis plantacións plenamente
produtivas. Os resultados indícannos que as doses empregadas permitiron
corrixir a capa superficial do chan pero a acidez persistía en
profundidade. Por outra banda, a utilización de diferentes materiais
viuse reflectida na composición da planta: con maior claridade no
pecíolo para o potasio, preferentemente en limbo para o calcio e en
ambos os órganos para o magnesio. Ademais, a concentración de N,
K, Ca e Mg en limbo aproxímase ao valor medio ponderado, debido ao maior
peso relativo desta fracción da folla. Podemos concluír que as
doses mínimas que se practican para a corrección de acidez co
ánimo de conservar a tipicidade son insuficientes cando se trata de
transformar solos naturais, como o do presente ensaio; por outra banda, dado
que o limbo reflexa con maior precisión o estado nutricional da vide,
este sería o órgano de preferencia a efectos de
diagnóstico, en particular cando a problemática pode provir da
escaseza de calcio. |
|
|
Efecto del Abonado y
Control de la Cubierta Vegetal en las Propiedades Organolépticas del
Fruto del Kiwi Presente y futuro de la Nutrición Mineral de las Plantas Pax: 1.029 - 1.041 |
C. Salinero1, P. Piñón1*, M. J. Lema1, L. Martínez 2, F. Veloso 3 1 Estación Fitopatolóxica do Areeiro, Subida a la Robleda s/n, 36153 Pontevedra, España. ppesteban@efa-dip.org 2 The Trading House Amodia, Rúa Amizade 5. 36600 Vilagarcía de Arousa. España 3 Soc. Agricola Lda. Kiwi Iberica. S. Pedro da Torre, 4930 Valença. Portugal RESUMO: O sector do
kiwi superou nas nosas latitudes a etapa da obtención de
producións óptimas baseadas no tamaño do froito e
actualmente enfróntase á mellora da calidade das
características organolépticas co obxectivo final de producir e
seleccionar un froito de propiedades idóneas, que poida ser competitivo
no mercado internacional e identificado polo consumidor. Son moitos os factores
que inflúen no concepto de calidade. Considérase que un kiwi
presenta unha boa calidade gustativa canto maior sexa o ºbrix no momento
do consumo. Un novo parámetro, a materia seca, é comunmente
aceptado na comunidade internacional como o mellor para cualificar a calidade
"intrínseca" do froito. O contido de acidez e de amidón
tamén xogan un papel importante, xa que están relacionados coa
dozura e a firmeza á hora do consumo. O obxectivo deste traballo
é estudar a evolución destes parámetros, desde o callado
ata o momento da colleita, como consecuencia da modificación na
fertilización e/ou no manexo da cuberta vexetal do froito. Durante o ano
2007, nunha plantación de kiwi do norte de Portugal (Kiwi Ibérica
S.A.), recolléronse mostras de froito de kiwi cada dúas semanas,
desde a antese ata a colleita. As mostras pesáronse, medíronse e
analizouse o % materia seca, a concentración dos sólidos
solubles, o contido de amidón e a acidez titulable, segundo os
métodos recoñecidos internacionalmente. En xeral observouse que
coa fertilización adicional os froitos tiveron maior peso e
tamaño, pero os valores das diferentes características
organolépticas foron menores que coa fertilización convencional.
No tocante ao efecto da redución da cuberta vexetal non se observaron
case diferenzas no peso e volume dos froitos e soamente obtivéronse
diferenzas significativas na porcentaxe de materia seca. Nas nosas
condicións experimentais, a fertilización adicional tivo un
resultado negativo sobre as diferentes características
organolépticas. Non se observaron efectos sobre os parámetros
estudados nas parcelas sometidas a diferente control de cuberta vexetal.
|
|
Método
rápido para la propagación de helechos
ornamentales Plantflor Nº133 Ano 22 - 2009 Pax: 82-85 |
|
A. Barros1, C. Salinero1, P. Vela1 y M.J. Sainz2 1 Estación Fitopatolóxica do Areeiro, Subida a la Robleda s/n, 36153 Pontevedra, España. abarros@efa-dip.org 2 Departamento de Producción Vegetal, Universidad de Santiago de Compostela, Campus Universitario, 27002 Lugo, España RESUMO: Aínda que algúns fentos poden multiplicarse por división de rizomas, a forma habitual de reprodución é mediante esporas, e esta pode ser difícil nalgúns casos nas que as condicións ambientais (temperatura, humidade e luz) da zona de cultivo non sexan as adecuadas. Neste traballo descríbese un método rápido, sinxelo e eficaz para a propagación de fentos ornamentais en condicións de cultivo controladas. Seleccionáronse 6 especies de 3 xéneros: Cyathea cooperi, C. contaminans, C. tsangii, Pteris incompleta, P. cretica e Asplenium nidus, que son susceptibles de ser cultivadas en interior ou exterior. A porcentaxe de xerminación das esporas de todas as especies foi alto, obténdose un elevado número de exemplares. O tempo medio desde que se sementa ata que se completa a aclimatación transcorre nun máximo de 6 meses para as 6 especies do estudo, observándose diferenzas entre elas na fase de aparición do protalo e no tempo de duración necesario para a súa aclimatación. |
|
1254 | |
Phenological growth
stages of kiwifruit (Actinidia deliciosa 'Hayward') Scientia Horticulturae 121 (2009) 27-31 |
|
M.C. Salineroa, P. Velaa, M.J. Sainzb a Estación Fitopatolóxica do Areeiro, Subida a la Robleda s/n, 36153 Pontevedra, España b Departamento de Producción Vegetal, Universidad de Santiago de Compostela, Campus Universitario, 27002 Lugo, España RESUMO: No presente
traballo defínense os estadios fenolóxicos das plantas de kiwi da
variedade Hayward segundo a escala BBCH; ademais descríbense en detalle
os principais estadíos de desenvolvemento da xema, da folla e do gromo,
emerxencia da inflorescencia, floración, desenvolvemento do froito,
madureza do froito e senescencia e 34 estadíos secundarios de
desenvolvemento. Finalmente, coméntanse algunhas aplicacións
prácticas da escala BBCH para o manexo das plantacións de
kiwi. |
|